Love Mechanics
กลรักรุ่นพี่2
CH.13
#คำสัญญา
“อืม จุ๊บ! จ๊วบ!” เข้าใจเมื่อคนตัวเล็กกว่าคุกเข่าลงไปแล้วครอบปากเข้ากับส่วนนั้นของผม เข้าใจเมื่อมันไม่ได้ค่อยๆ ไล่เลียงหรือละเลงเบาๆ มันดูดดุนและขบเม้ม ตวัดลิ้นเลียจนผมแทบจะขาดใจ นั่นมันทำให้ผมรู้ รู้ว่ามาร์คกำลังจะลงโทษผม
รางวัลเรียนจบเหรอ?
ไม่ตายคาอกมาร์ควันนี้ค่อยว่ากันอีกทีนะ
“มาร์ค เบา มาร์ค…” ผมพยายามขยับห่างแต่มันทำไม่ได้ เอวผมมันอยากขยับเข้าหาปากของมาร์คมันตลอดเลย แล้วมือผมที่น่าจะผลัมาร์คออกกลับดึงคอมันเข้ามาหาทุกจังหวะที่มันกดปากเข้ามา
“อือ…อืมมม อ่อก…”
“อือออ อ่า…” ผมปล่อยมันออกมาเพียงแค่มาร์คมันปาดลิ้นลงที่ส่วนปลาย แต่แทนที่จะปล่อยออกมานอกปากน้องกลับเผลอกดตัวเองเข้าไปในความอุ่นร้อนนั้น
“อืม” มาร์คขยับออกห่างจากผม มันนั่งลงกับพื้นหน้าตู้เสื้อผ้า ตาสวยช้อนมองผม แล้วการช้อนมองเหมือนโกระแบบนั้น โดยที่มุมปากยังติดคราบขาวๆ ของผมอยู่แบบนี้
“เด็กเหี้ย” ผมดุมันเบาๆ ยื่นมือไปเช็ดคราบน้ำนั่นออกแต่มาร์คสะบัดหน้าหนีแล้วใช้หลังมือเช็ดออกเอง
“ไม่ต้องมายุ่ง” เวร! ตายแน่ ผมนี่ตายแน่ๆ
“มาร์คครับ ฟังกูก่อน”
“ไม่ฟัง หยุดอยู่ตรงนั้นเลย” มาร์คบอก มือขาวโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ผม แต่ผมก็แค่รับมันมาถือไว้ ขาที่จะเคยจิกอยู่กับพื้นกำลังเดินตามเมียไปที่เตียง ก็ถ้าหยุดตามที่มันพูดจริงๆ ผมคงใจขาดตายอยู่ตรงนี้ ทั้งโดนโกรธ แถมยังโดนทำโทษโดยการยั่วแล้วไม่…ทำอะไรผมต่อมากกว่านี้อีก
“กูตั้งใจจะบอกมึงวันนี้ คือ…ขอโทษแหละ แต่ไม่รู้จะบอกยังไง” ผมบอกทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่ปลายเตียง มองมาร์คที่ยังตวัดสายตามาหาเพื่อบ่งบอกว่างอนผม งอนแบบมากๆ เลยแหละ เพราะขนาดผมยืนเปลือยอยู่ตรงหน้ามันยังไม่มีเวลาเขินเลย
“แล้วเมื่อกี้บอกยังไง” มันว่า
“มึง...บังคับ”
“แล้วอีกเดือนเดียว พี่จะไม่ให้ผมทำใจหน่อยหรือไงวะ” มันว่า
“อื้อ กูขอโทษ ขอโทษครับ” ผมว่าอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าขอโทษ ทำอะไรไม่ได้นอกจากทรุดลงที่เตียงแล้วดึงแขนมันเข้ามาหา ไม่กล้ากอด ไม่กล้าจูบ กลัวโดนทำโทษมากกว่านี้
“พี่แม่ง…” มาร์คว่าออกมา ตาสวยตวัดมองผมแล้วผมก็ทำได้แค่สำนึกผิด
“มึงก็ไปหากู…”
“ไม่เกี่ยว มันเกี่ยวตรงก่อนไปนี่” มันว่าออกมาให้ผมได้หุบปากฉับ
“กู…”
“อยู่เฉยๆ จนกว่าผมจะอนุญาต” มาร์คว่า มือขาวผลักผมให้นั่งขัดสมาธิอยู่กับเตียง แล้วไอ้เวรเอ๊ย! มันขึ้นมานั่งคร่อมผม
“มะ…มาร์ค กูว่า…”
“หุบปาก”
“อือออ” มันจะหุบปากได้ยังไงวะ ในเมื่อก้นนุ่มๆ นี่กำลังเบียดลงมา เบียดลงมาเป็นจังหวะที่ผมแทบจะขาดใจ
“อืม…อะ” มาร์คหยุดไปสักพัก แล้วผมเลยลืมตามอง
ซึ่งการลืมตามองมาร์คตอนทำรักกับผมมันเป็นอะไรที่ผิดพลาดต่อจิตใจมากที่สุด เหมือนสวรรค์อยู่ตรงหน้าแต่นรกก็กระชากผมกลับหลุม คนตัวขาวกำลังถอดกางเกงขาสั้นนั้นออก มาร์คยืนอยู่บนเตียง ตรงหน้าผม และกำลังก้มปลดกางเกงออกจากปลายเท่า ต่อหน้าต่อตาผม
“มึง…”
“หึ!”
“อะ อือ อื้มมม”
“อืมมม”
แล้วการบดเบียดและเสียดสีของเนื้อหนังเราก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เป็นผมที่นั่งอยู่ที่เดิม จากขัดสมาธิเป็นแยกขาออกเล็กน้อยเพื่อรองรับคนที่กำลังบดตัวเองลงกับตัวผม แขนผมเท้ากับเตียงทั้งสองข้าง ไม่ใช่ว่าตั้งใจเท้าแต่สายตาเมียมันบอกให้ผมทำแบบนี้ อยากยกมือไปจับไปบีบแทบตายแต่โดนสายตาของมาร์คคาดโทษไว้ แล้วที่มากไปกว่านั้น ตอนที่มันกำลังเบียดเสียดสีผมอยู่ สายตายั่วๆ นั่นไม่ได้ละจากตาผมไปไหน
“มะ มาร์ค กู…จะตาย” จะตายจริงๆ มากกว่านี้อีกนิดหนึ่งใจผมระเบิดแน่
“หึ!” แค่เสียงหัวเราะในลำคอ กับสายตาพออกพอใจเท่านั้น ไม่มีการอนุญาตหรืออะไรอย่างอื่นทั้งนั้น
“มาร์ค ขอร้องงง” ผมอ้อนวอนมันอีกครั้ง แต่มาร์คยังทำหน้าตาลอยไปลอยมา
“อืม…”
“อื้อ! ไอ้…”
“อะ…” ทั้งผมทั้งมันต่างก็ต้องครางออกมาทั้งคู่ แต่เป็นผมที่ติดจะดุมันหน่อย เพราะยังไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น แค่บดๆ เบียดๆ จนผมเกือบเสร็จแล้วมันก็ขยับเล็กน้อย ก่อนจะกดตัวเองเข้าหาผม
“อื้อออ”
“อืมมม” ความอ่อนนุ่มกลืนกินผม และผมกำลังมองมัน ไล่ขึ้นมาที่กล้ามหน้าท้องที่เกร็งจนขึ้นลูกของมาร์ค คอที่ขึ้นเส้นสวย แล้วก็หน้าหล่อๆ ที่เชิดเล็กน้อยเพื่อสูดเอาอากาศ มาร์ควาดแขนมาโอบรอบคอผมแล้วลูบไปมาก่อนจะสอดเข้าไปในผมของผมแล้วทึ้งมันแรงๆ ตอนที่กดตัวเองเข้ามาได้จนสุด
“มาร์ค…”
“อื้อ!”
“ใจเย็น อื้อ!”
“อื้ม! อื้อ!”
“ที่รัก ใจเย็น กูเป็นของมึงมาร์ค”
“หุบปากไปเลย” หมดสิทธิ์ต่อรองทุกรูปแบบ
ผมได้แต่เท้าแขนกับเตียงเพื่อรองรับจังหวะที่มาร์คมอบให้ ถ้าปล่อยแขนตัวเองตอนนี้คือผมต้องล้มลงไปที่เตียงแน่ๆ แล้วแบบนั้นมันต้องแย่แน่ๆ เพราะมาร์คไม่ได้สั่งให้นอน เมียกำลังชอบแบบนี้ก็ปล่อยไปแบบนี้ก่อน แม้ว่ามันจะรุนแรงเข้มข้นจนแทบจะขาดใจตายคาอกเมียตรงนี้ก็ตาม
“มาร์ค อื้อ”
“อืมมม”
“อ่า อื้ม!” ผมแอบขยับสะโพกแล้วมาร์ครู้ มันตวัดสายตามามองผมแล้วดุผ่านสายตานั้น มือที่กำผมอยู่ก็ทึ้งจนผมแทบจะหน้าแหงน
“บอกให้นิ่ง อื้อ! อ้า!”
“ครับ อื้อ” แล้วมานั่งบด นั่งเบียด นั่งครางแบบนี้ใครมันจะไปนิ่งไหววะ ปากว่าครับแต่ใจนี่ขยับเป็นจังหวะแล้ว
“พี่แม่ง…ใจร้าย” มาร์คมันตัดพ้อออกมา
“อื้อ! คนดี ขอจูบ พี่ขอจูบ” ผมเอ่ยขอแล้วขยับหน้าเข้าไปหามัน มาร์คมันก็เหมือนจะไม่ยอมแต่สุดท้ายมือที่ขยำหัวผมอยู่ก็ค่อยๆ ลดลงมาที่คอ ดึงเอาคอผมเข้าไปหาแล้วบดปากลงมาหาผม
“อือ”
“อืมมม” จังหวะที่เคยเร็ว ร้อนแรง กลับเป็นเป็นเนิบช้าและหนักหน่วง
มาร์คค่อยๆ ขยับเอว แล้วปล่อยให้ผมเป็นคนที่ค่อยๆ ขยับปาก เราค่อยๆ ป้อนจูบแล้วค่อยๆ ถ่ายทอดความรักให้กัน ไม่ใช่ว่ามีความโกรธแค้น แล้วตอนนี้มาร์คไม่ได้อยากเอาคืน มันแค่อยากย้ำ อยากย้ำกับผมว่าผมเป็นของใคร เหมือนกับผมที่ป้อนจูบให้มาร์คเพื่อย้ำกลับไปว่าผมเป็นของมัน เป็นเหมือนเดิมเพราะจูบแบบเดิม เพียงแต่ความรู้สึกมันมากขึ้น มากขึ้นกว่าเดิมมากๆ เพราะเรากำลังคิดถึงวันที่เราจะห่างกัน
“พี่วี…อื้อ อื้ม!”
“อือ อะ…มาร์ค” ผมปล่อยออกมาพร้อมๆ กับที่มาร์คปลดปล่อย มาร์คขยับเน้นหนักๆ อีกสองสามครั้งและนั่นแทบทำให้ผมหัวใจวาย ยิ่งตอนที่มันขยับลุก ผมยิ่งรู้สึกดี เหมือนลอยขึ้นไปบนสวรรค์แล้วค่อยๆ ลอยลงมา
“อะ อื้อออ”
“อื้มมม” ผมตามไปจูบมาร์ค จูบคนที่นั่งหอบอยู่ตรงหน้าผม ไม่ได้อยากทรมานน้องแต่ตอนนี้มันต้องจูบจริงๆ นอกจากมาร์คจะเซ็กซี่มากๆ แล้ว เซ็กที่เราทำเมื่อกี้ผมอยากบตอกย้ำมัน ว่าไม่ใช่แค่ผมที่เป็นของมาร์ค แต่มาร์คเองก็เป็นของผม แค่ของผมเท่านั้น
“พี่ พี่วี…”
“ขอโทษที่บอกช้า ขอโทษครับ” ผมบอกแล้วหอมแก้มมาร์คเบาๆ
“ไม่โกรธแล้ว” คนตัวขาวว่า
“กู…ผิดจริงๆ นี่” ผมบอก
“อือ”
“แต่เมื่อกี้มึงก็ทำโทษกูเกินไป”
“ตรงไหน?”
“กูเกือบหัวใจวายตายนะมาร์ค” ผมว่าตามตรง แล้วเหมือนว่าคนตรงหน้าเพิ่งคิดได้เพราะมันกำลังหน้าแดง
“พอ…เลย”
“หึ! ฟอด~” ผมหอมแก้มมาร์คแรงๆ อีกครั้งแล้วนั่งมองหน้ามันอยู่อย่างนี้
สบตาเพื่อบอกว่าผมเป็นของมัน สบตาเพื่อบอกว่าอดีตของผมไม่สามารถทำอะไรมันได้ ผมจะปกป้องมันจากอดีตที่เคยทำร้ายมัน แล้วอนาคตของผมก็คือของมาร์ค ของมาร์คคนเดียวเท่านั้น เพราะมาร์คผมถึงมีความตั้งใจจะไปทำอะไรแบบนั้น เพราะมาร์คทำให้ผมอยากได้อะไรที่มากกว่านี้ มากกว่านี้เพื่อที่จะดูแลมันให้ดีกว่านี้ให้ได้
“ผมรักพี่” มาร์คบอก มันบอกคำว่ารักออกมาท่ามกลางความเงียบของเรา เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำงานแข่งกับเสียงหัวใจของผม ซึ่งมันเลวร้ายเหลือเกินเพราะหัวใจของผมเต้นแรงกว่าแอร์เย็นๆ นี่
“พี่ก็รัก รักมาร์คมากๆ” ผมบอกแล้วขยับเข้าหามาร์คอีกครั้ง
เราจูบกันอีกที แนบปากจนชิดแทบไม่มีช่องว่าง แนบไว้อย่างนั้นนานให้พอที่จะฟังเสียงหัวใจของเราสองคนตอนนี้ ขยับปากช้าๆ เพื่อบดจูบริมฝีปากของกันและกัน ส่งความหวานแทนคำพูดหลายร้อยหลายพันคำที่อยู่ในใจของเรา ไม่บ่อยที่เราจะพูดกันในเรื่องของความรู้สึก เพราะเราสองคนใช้การกระทำบอกแทนแทบทั้งหมด
“อื้ออออ”
“อืมมม” ผมจูบแล้วจูบอีก จูบตอนที่แผ่นหลังของมาร์คแนบกับเตียง ตามไปจูบจนมาร์คแทบจมไปกับเตียง มาร์คเองก็ไม่ได้ปล่อยผมออกไปไหน แม้ว่าเสื้อนอนสีเทาของมันจะยับยู่ยี่มันก็ไม่สนใจ ถ้าถอดทิ้งได้ตรงนี้คงถอดไปแล้ว
“พี่วี…”
“ครับผม”
“อีกรอบได้ไหม?”
“ได้อยู่แล้วครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น